فکری به حال بیشعوری خود کنیم، ما زباله‌دان عقده‌های همدیگر نیستیم!

در روان شناسی اجتماعی یکی از ارکان اصلی ارتباط اجتماعی سالم و شاداب داشتن هوش اجتماعی و عاطفی تربیت شده است. اگر افراد جامعه نسبت به ارتقای هوش هیجانی و عاطفی خود اقدام می‌کردند جامعه به مراتب شاداب‌تر و روابط انسانی زیباتری داشتیم. وقتی افراد جامعه هوش هیجانی‌شان را افزایش ‌دهند دیگر یاد خواهند گرفت که در مناسبتهای اجتماعی‌شان چگونه سخن بگویند! از چه کلماتی در ارتباطاتشان استفاده کنند و چه عبارتها، لحن‌ها و کنایه‌های نامناسب را نداشته باشند. به عبارت خیلی ساده‌تر حرف دهانشان را بفهمند. اما وقتی هوش هیجانی و عاطفی پایین باشد دیگر افراد به راحتی به خود اجازه توهین و رفتارهای زشت و نامناسب کلامی و رفتاری را خواهند داد.

در اینگونه مواقع افراد نسبت به صحبتهای کنایه‌دار توهین آمیز اقدام خواهند کرد، این صحبتها دو جنبه خودآگاه و ناخودآگاه می‌تواند داشته باشد. یعنی در مقاطعی فرد توهین کننده متوجه این نیست که دارد با حرفش به طرف مقابل توهین میکند(این مورد هم قابل بخشش نیست، چرا که افراد موظف هستند ارتباط اجتماعی و صحبت کردن محترمانه را یاد بگیرند) در مواردی نیز توهین‌ها کاملا آگاهانه اتفاق می‌افتد که نشات گرفته از عقده‌های شخصی و داشتن روحیه خودبرتر بینی و پرخاشگرایانه است.

برای مقابله با اینگونه افراد بهترین کار این است که با تذکری صریح نسبت به رفتار بیشعورانه‌اش اقدام کرد و یا با چنین افرادی قطع رابطه نمود و یا کتاب بیشعوری نوشته خاویر کرمنت را توصیه نمود تا شاید مشکلش حل شود. امروزه متاسفانه مقوله بیشعوری به میزان بسیار وحشتناکی در جامعه رواج پیدا کرده است و طاعون وار در حال شیوع است. میزان بیشعوری را راننده‌هایی که شبها در جاده رانندگی می‌کنند بهتر مشاهده می‌کنند؛ تعداد افرادی که با پرخاشگری هر چه تمام‌تر با نور بالا راننده مقابل را کور می‌کنند و کاملا با بی توجهی به هشدارهای راننده روبرو از جلواش رد می‌شوند. بحث در این مقوله بسیار زیاد است و در فرصتهایی دیگر بیشتر به این موضوع خواهم پرداخت…

ایلقار موذن زاده (روانشناس)
۹۷/۰۵/۲۸