یکی از مولفه‌های اساسی پیشرفت این است که ببینیم کشورهای موفق چه طور عمل کرده‌اند و ما نیز از آنها الگوبرداری کنیم.‌ بالتبع برای هر پیشرفت در هر زمینه‌ای نیاز به کارهایی زیربنایی است و یقینا این کارهای زیربنایی اول از همه در زمینه‌ی آموزش خودش را نشان خواهد داد. آموزشی همه‌جانبه که از کودکان شروع می‌شود و سیستم آموزشی با رویکردی زیربنایی و چشم‌اندازی بلندمدت، اقدام به تربیت نسلی می‌کند که بتواند مهارتهای عاطفی، ذهنی و اجتماعی فرد را افزایش دهد، تا این فرد پس از ورود به جامعه در تعامل با دیگر افراد جامعه به جای یک سیستم ارتباطی معیوب که همگی در جهت نابودی هم تلاش کند، سیستمی را شکل دهد که افراد جامعه با اندیشیدن به انتفاع اشتراکی برای موفقیت در تعامل باهمدیگر برای رسیدن به موفقیت جمعی و نهایتا موفقیت فردی تلاش کنند.

سنگاپور یکی از این کشورهاست که در این مورد بسیار موفق عمل کرده‌ است.

عجیب و شگفت‌انگیز است که سنگاپور نخستین کشور در جهان است که تک‌تک دانش‌آموزان خود را موظف کرده که برنامه‌ی یادگیری مهارتهای عاطفی و اجتماعی را پشت سر بگذارند. این کشور بسیار کوچک نه منابع طبیعی دارد، نه ارتشی بزرگ و نه هیج نوع نفوذ سیاسی، ولی یکی از موفق‌ترین اقتصادهای جهانی را داراست.

راز این موفقیت در مردم آن نهفته است و البته دولت و حکومتی که چنین انسان‌هایی را در دامان خود پرورش داده است که چنین اقتصاد پیشرفته‌ای را به وجود آورده‌اند. مدارس در این کشور محل پرورش نیروی کار برجسته‌ی ان هستند. سنگاپور با نگاه به آینده، اکنون با همکاری راجر ویسبرگ، با طرح‌ریزی برنامه‌های منسجمی جهت آموزش‌های عاطفی و اجتماعی، سعی در تقویت هوش عاطفی-هیجانی تک‌تک افراد کشورش را دارد. اقتصاددانان برجسته‌ی این کشور معتقدند یاد دادن این مهارت‌ها به همه‌ی بچه‌ها، نه فقط باعث افزایش سلامتی روانی و جسمانی آن‌ها می‌شود و جرم و جنایت را کاهش می‌دهد، همچنین موجب موفقیت آن‌ها در شغل و زندگی‌شان شده و درآمد بیشتر را برایشان به ارمغان می‌آورد.”(تمرکز. دانیل گلمن. ترجمه‌ی: حمیدرضا بلوچ. نشر تابان)