درک این نکته باز هم مرا وادار می‌کند که «به انتظار خودم در آینده بنشینم. اضطرابم ناشی از ترسِ از پیدا نکردن خودم در آنجا است، و این که دیگر حتی دلم نمی‌خواهد آنجا باشم» این اضطراب ناشی از این کشف من است که خودم یک موجود با ثبات و استوار نیست که با گذشت زمان دوام یابد، بلکه آفرینه‌ای است که من هر لحظه باید آن را بسازم و بازسازی کنم. نه تنها باید خود را بیافرینم، بلکه باید دنیای خود را هم بیافرینم. من با ارزش بخشیدن به جهان این کار را انجام می‌دهم. از دیدگاه پیشاسارتری از آزادی، ارزش‌ها مقدم بر آزادی من وجود دارند. من در میان این ارزشها قرار گرفته‌ام و آزادی من توانایی‌ام در انتخاب از میان این ارزشهای از پیش موجود است. از دیدگاه سارتر، من از رهگذر آزادی و با انتخاب جنبه‌هایی از جهان به آن ارزش می‌دهم. زندگی معنا یا ارزشی جز آنچه من به آن می‌دهم ندارد…

📚از کتاب «نگاهی به فلسفه»
✍️دونالد پامر

📝ترجمه‌ی عباس مخبر

ایلقار موذن زاده